در میان نسل دوم معماران مدرن که پس از جنگ جهانی دوم سعی در تعدیل عقاید افراطی، اعتلای آرمان ها و رفع چالش های معماری مدرن داشتند، لویی کان و پل رودولف بیش از سایرین موفق بودند. این دو معمار هر یک به نحوی تحت تاثیر اساتید معماری مدرن و مشتاق به کشف پتانسیل های مصالح جدید نظیر بتن بودند.
در سال 1963 پل رودولف (Paul Rudolph) ساختمان دانشکده هنر و معماری دانشگاه ییل را در نبش تقاطعی در"نیوهاون" آمریکا طراحی نمود که درست در کنج مقابل آن گالری آثار هنری دانشگاه توسط لویی کان طراحی شده بود.
بنای گالری که یک دهه پیش از طرح رودولف احداث شده بود می توانست الگویی الهام بخش برای رودولف باشد؛ ساختمانی چهار طبقه با نمایی از شیشه و فولاد، متاثر از معماری مینیمال "میس وندر روهه". با این وجود رودولف که درصدد تبیین زبان معماری شخصی خود بود با الهام از ساختمان لارکین اثر فرانک لوید رایت و آثار متاخر لکوربوزیه، توانست سبک معماری بروتالیستی و تندیس گرا را اعتلا بخشیده و بنایی درخور تحسین و ماندگار خلق کند، بنایی که به عنوان یکی از سمبل های معماری مدرن متاخر شناخته شده و نقشی تاثیرگذار در شکل گیری معماری دهه شصت و هفتاد میلادی داشته است.
رودولف با آشکار ساختن عناصر سازه ای بتنی و تاکید بر بافت مصالح، طبیعت بی آلایش مصالح مدرن را ستوده و سبک معماری بروتالیستی را اعتلا بخشید. نکته شاخص دیگر در این بنا، تضاد میان سیالیت فضاهای داخلی و صلبیت جداره های خارجی در ساختار درونگرای پروژه است.
در اغلب آثار رودولف ایده های اصلی طرح در مقطع شکل می گیرد و چنانچه در مقاطع این پروژه نیز مشاهده می شود تعدد طبقات در داخل ساختمان بسیار زیاد بوده و سطوح داخلی ساختمان به بیش از سی تراز ارتفاعی مختلف قابل تفکیک است، حال آنکه نمای خارجی ساختمان پنج طبقه به نظر می رسد.
در سال 1969 حریقی شبانه بخش زیادی از فضاهای داخلی را از بین برد ودر عملیات بازسازی آن قسمت هایی از طرح نیز تغییر نمود. در سال 2008 نیزطرح گسترش دانشگاده هنر و معماری ییل توسط چارلز گواثمی، معمار صاحب نام آمریکایی طراحی و اجرا گردید.
