چارلز گواثمی (Charles Gwathmey) یکی از پنج معمار نیویورکی است که خود را دنباله رو نظریات لوکوربوزیه و فلیپ جانسون دانسته و در جهت ارتقای سبک معماری مدرن تلاش نموده است.
گواثمی بیشتر شهرتش را در دهه های هفتاد و هشتاد میلادی و به واسطه طراحی خانه هایی برای کارفرمایان متمول و صاحب نامی نظیر استیون اسپیلبرگ به دست آورد، وی تا آخرین سال های فعالیت به سبک معماری شخصی خود پایبند ماند. سبکی که در آن احجام هندسی و فرم هایی خالص، ساختار طرح را تشکیل داده و عناصر تشکیل دهنده طرح از لحاظ بصری قابل تشخیص و تفکیک بودند. عمده آثار وی در ایالات متحده آمریکا اجرا شده و گذشته از خانه ها و ویلاهای شخصی، چندین ساختمان آموزشی نظیر بناهایی برای دانشگاه های هاروارد، پرینستون، نیوجرسی و ییل نیز طراحی نموده است.
دانشکده هنر و معماری ییل اثری ماندگار از "پل رودولف" و شاخص ترین ساختمان سبک بورتالیسم محسوب می شود. طرح گسترش این دانشگاه توسط چارلز گواثمی و در سال 2008 به اتمام رسید. این ساختمان در نیوهاون (New Haven) آمریکا قرار دارد. در طرح جدید ساختمانی هفت طبقه به عنوان دپارتمان تاریخ هنر در مجاورت ساختمان موجود احداث گردید. گواثمی که خود تحصیل کرده دانشگاه ییل بوده و در زمان ریاست رودولف بر دانشگاه، از شاگردان وی بوده است در مراسم انتخاب خود به عنوان طراح ساختمان جدید اظهار نمود که نه تنها به خوبی با آتلیه های ساختمان و طرح آن آشناست بلکه شب های زیادی را در دفتر رودولف به طراحی پرسپکتیوهای طرح وی برای دانشگاه گذرانده است.
مرحله
اول از طرح گواثمی که شامل بازسازی فضاهای موجود و تغییر مبلمان داخلی و
نورپردازی ساختمان هنر و معماری می گردید با موفقیت و رضایت همگان به پایان
رسید، اما همان طور که طرح وی برای گسترش موزه گوگنهایم اثر فرانک لوید
رایت چندان رضایت بخش نبوده و بسیاری از منتقدین وی را به عدم توجه کافی به
شاهکار رایت متهم نمودند، طرح گسترش دانشکده هنر و معماری ییل نیز اعتراض
هایی را به دنبال داشت.
این انتقادات به حدی بود که پیتر آیزنمن در پاسخ به منتقدین اظهار نمود که گواثمی از آن دسته معمارانی نبوده است که بخواهد خود را مقهور نام پل رودولف بداند، همان گونه که رودولف نیز در عین احترام به اثر لویی کان که در مقابل ساختمان دانشکده معماری ییل قرار داشت، معماری شخصی خود را پدید آورد، اینک گواثمی نیز با درنظرگرفتن تمامی ویژگی های ساختمان موجود اثری را مطابق با زبان خود خلق کرده است. با این وجود پیداست که طرح رودولف نیز همچون بنای لویی کان، علاوه بر جنبه های شخصی، انعکاسی از معماری دهه پنجاه و شصت نیز بوده است در حالیکه به نظر می رسد طرح گواثمی بیشتر گویای معماری شخصی وی بوده است تا معماری قرن بیست و یکم و بعید است آیندگان از آن به عنوان نمادی قابل ستایش از معماری این دوره یاد کنند.
یکی از نقاط قوت در طرح گواثمی فضایی است تهی، همچون حیاطی مرکزی ر قلب مجموعه که به عنوان مفصلی میان دو ساختمان درنظر گرفته شده و آن دو را به یکدیگر پیوند زده و در عین حال از هم تفکیک می کند. این مفصل، لابی و سالن مطالعه ایست یه ارتفاعی دوطبقه که به کتابخانه دانشکده متصل بوده و نور طبیعی را توسط نورگیرهایی دایره ای شکل از فضای تهی میان دوساختمان دریافت می کند. در ساختمان جدید علاوه بر فضاهای اداری و کلاس های دپارتمان تاریخ هنر، دو سالن چندمنظوره و دو سالن سمینار جهت استفاده هر دو دانشکده طراحی شده است. در نمای ساختمان جدید از مصالح متفاوتی نظیر سنگ های آهکی و صفحاتی از فلز زینک در کنار شیشه و فریم های آلومینیومی استفاده شده است.
ارتفاع ساختمان، سطوح صلب وبافت خشن سطوح فلزی در جداره اصلی در پیوند با نمای ساختمان پل رودولف بوده و نسبت سطوح شفاف به سطوح صلب نیز تقریبا در دو بنا یکسان است.
